Niealimentacja jako przestępstwo

Przestępstwo niealimentacji uregulowane w art. 209 Kodeksu karnego to jedno z najbardziej praktycznie relewantnych przestępstw z zakresu prawa rodzinnego i opiekuńczego, które – mimo pozornie nieskomplikowanej treści – wymaga precyzyjnego ujęcia znamion typu czynu zabronionego oraz odpowiedniego osadzenia w kontekście prawnomaterialnym. Ustawodawca przewidział w tym zakresie zarówno typ podstawowy (§ 1), jak i kwalifikowany (§ 1a), a także szereg przepisów szczególnych, w tym klauzule niekaralności i odstąpienia od wymierzenia kary.

Przedmiot ochrony

Podstawowym dobrem prawnym chronionym przepisem art. 209 k.k. są interesy osób uprawnionych do alimentów, w szczególności ich potrzeby materialne wynikające z obowiązku dostarczania środków utrzymania. Pośrednio chronione są także relacje rodzinne oraz prawidłowość wykonywania obowiązków opiekuńczych. Przepis nie obejmuje natomiast obowiązków o charakterze niepieniężnym – np. osobistego sprawowania opieki czy troski wychowawczej – co potwierdza orzecznictwo Sądu Najwyższego (wyrok z 29.05.2012 r., II KK 106/12).

Znamię „uchylania się” – przestępstwo z zaniechania

Typy czynów zabronionych opisane w art. 209 § 1 i § 1a k.k. mają charakter przestępstw z zaniechania, które mogą być popełnione wyłącznie przez niepodjęcie obowiązanego działania. Uchylanie się nie oznacza wyłącznie całkowitej bierności – może polegać także na działaniach pozornie aktywnych, które faktycznie zmierzają do uniknięcia obowiązku alimentacyjnego, np. poprzez zmianę pracy na mniej dochodową lub ukrywanie majątku.

Dla bytu przestępstwa kluczowe jest jednak to, że sprawca miał realną, obiektywną możliwość spełnienia obowiązku alimentacyjnego. W przeciwnym wypadku brak jego realizacji nie może być uznany za zawiniony – i tym samym nie może wypełniać znamion czynu zabronionego.

Przesłanki formalne – istnienie obowiązku alimentacyjnego

Dla zaistnienia odpowiedzialności karnej konieczne jest, aby obowiązek alimentacyjny wynikał z aktu mającego charakter prawnie wiążący, tj.:

• prawomocnego wyroku zasądzającego alimenty,

• postanowienia o zabezpieczeniu roszczeń alimentacyjnych,

• ugody sądowej lub zawartej przed mediatorem,

• umowy prywatnej opartej na przepisach art. 128 i nast. k.r.o.

Przepis obejmuje wyłącznie obowiązek świadczeń pieniężnych, a nie innych form opieki czy pomocy.

Typy czynów zabronionych – § 1 i § 1a k.k.

Typ podstawowy (§ 1)

Przestępstwo z art. 209 § 1 k.k. ma charakter materialny, co oznacza, że jego popełnienie wymaga zaistnienia skutku – tj. szkody majątkowej. Ustawodawca zdefiniował ten skutek w sposób szczegółowy: musi dojść do powstania zaległości w wysokości co najmniej trzech świadczeń okresowych lub do opóźnienia płatności świadczenia jednorazowego o co najmniej 3 miesiące.

Typ kwalifikowany (§ 1a)

Typ kwalifikowany ma również charakter materialny, ale zamiast szkody wymaga zaistnienia realnego narażenia uprawnionego na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. Przez „potrzeby podstawowe” rozumie się niezbędne minimum egzystencjalne: wyżywienie, ubranie, higienę, edukację – ale nie potrzeby wykraczające poza ten zakres, takie jak dodatkowe zajęcia czy luksusowe dobra. Co ważne, narażenie nie musi prowadzić do faktycznego niezaspokojenia – wystarczy realne i obiektywne zagrożenie taką sytuacją.

Ustalono również, że fakt zaspokojenia tych potrzeb przez osoby trzecie (np. innych członków rodziny lub instytucje pomocowe) nie wyłącza karalności sprawcy (uchwała SN z 9.06.1976 r., VI KZP 13/75).

Strona podmiotowa i podmiot przestępstwa

Sprawcą przestępstwa z art. 209 k.k. może być wyłącznie osoba zobowiązana do świadczeń alimentacyjnych w jednej z uznanych form prawnych. Strona podmiotowa obejmuje umyślność, przy czym możliwa jest zarówno forma zamiaru bezpośredniego, jak i ewentualnego.

Ocena zamiaru musi uwzględniać obiektywne okoliczności. Uchylanie się nie będzie przypisane osobie, która nie płaci alimentów z powodu utraty pracy, nagłej choroby czy innych niezawinionych zdarzeń – z wyjątkiem alkoholizmu, który zgodnie z orzecznictwem nie stanowi usprawiedliwienia (wyrok SN z 22.05.2019 r., III KS 16/19).

Zbieg przepisów i kwalifikacja czynów

W razie niealimentacji wobec więcej niż jednego uprawnionego, np. dwojga dzieci, przyjmuje się pozorny zbieg przepisów, ale realny zbieg przestępstw w sytuacji, gdy dzieci wychowywane są w różnych gospodarstwach domowych (wyrok SN z 2.03.1995 r., II KRN 9/95).

Co do zasady przestępstwo z art. 209 k.k. jest przestępstwem trwałym i wieloczynowym, a zatem nie znajduje do niego zastosowania instytucja czynu ciągłego z art. 12 § 1 k.k.

Z uwagi na niską dolną granicę ustawowego zagrożenia karą, art. 209 k.k. umożliwia szerokie zastosowanie instytucji probacyjnych i łagodzących:

• kara grzywny lub ograniczenia wolności (art. 33 § 1a, art. 34 § 1aa k.k.),

• kara mieszana – pozbawienie wolności do 3 miesięcy oraz ograniczenie wolności do 2 lat (art. 37b k.k.),

• odstąpienie od wymierzenia kary (art. 59 k.k.),

• warunkowe umorzenie postępowania (art. 66 § 1 k.k.).

Klauzule niekaralności i odstąpienia od kary

Ustawodawca wprowadził dwa przepisy szczególne motywujące sprawców do naprawienia szkody:

• art. 209 § 4 k.k. – nie podlega karze sprawca typu podstawowego, który najpóźniej w ciągu 30 dni od pierwszego przesłuchania w charakterze podejrzanego uiści całość zaległych alimentów.

• art. 209 § 5 k.k. – w przypadku typu kwalifikowanego możliwe jest odstąpienie od wymierzenia kary po spełnieniu tej samej przesłanki, przy czym sąd może odmówić, jeżeli okoliczności czynu świadczą o jego szczególnej szkodliwości.

Ściganie przestępstwa – wniosek czy z urzędu?

Ściganie przestępstwa niealimentacji następuje co do zasady na wniosek osoby uprawnionej, organu pomocy społecznej lub organu ds. dłużników alimentacyjnych. Natomiast w sytuacji, gdy pokrzywdzonemu przyznano świadczenia z funduszu alimentacyjnego lub rodzinne, ściganie odbywa się z urzędu (art. 209 § 3 k.k.).